غزل 22 از : هاتف اصفهانی
ای باده زخون من به جامت
این می به قدح بود مدامت
خونم چومی ارکشی حلالت
می بی من اگر خوری حرامت
مرغان حرم در آشیانها
در آرزوی شکنج دامت
بالای بلند خوش خرامان
افتاده شیوه خرامت
ماه فلکش زچشم افتاد
دید آن که چومه به طرف بامت
نالم که برد بر تو نامم
آن کس که زمن شنیده نامت
هرکس به غلامی تو نازد
هاتف به غلامی غلامت
برچسب : نویسنده : banakvagoonagoono بازدید : 122